انواع محصول، الزامات کاربرد، و محدودیت‌های عملکرد

خانه‌هایی که در مسیر یا نزدیکی آتش‌سوزی‌های جنگلی قرار دارند، الزاماً محکوم به سوختن نیستند و اگر از قبل به‌ درستی طراحی، ساخته و مدیریت شوند، می‌توان خطر آتش‌سوزی و میزان خسارت را به‌ طور قابل‌توجهی کاهش داد. این برنامه‌ریزی باید به‌صورت هم‌ زمان به ساختمان، گیاهان اطراف آن و مواد قابل‌ اشتعال موجود در محوطه توجه داشته باشد. با استفاده از مصالح کند سوز یا نسوز و همچنین طرح‌هایی که مانع ورود جرقه و ذرات داغ به داخل ساختمان می‌شوند، می‌توان خطر آسیب دیدن ساختمان را به میزان زیادی کاهش داد.

در مناطق مستعد آتش‌سوزی، به‌ویژه زمانی که نمای بیرونی ساختمان از مصالح قابل‌ اشتعال ساخته شده و ساختمان‌های مجاور فاصله کمی با آن دارند، استفاده از پوشش‌های محافظ ضد حریق اهمیت زیادی پیدا می‌کند. این پوشش‌ها می‌توانند در برابر حرارت شدید و تماس مستقیم شعله‌ها نقش حفاظتی مؤثری داشته باشند.

نکته مهم این است که در بسیاری از موارد، اجرای این پوشش‌ها بسیار کم‌ هزینه‌تر از تعویض کامل مصالح قابل‌ اشتعال با مصالح غیر قابل‌ اشتعال است.

اصطلاح (پوشش) یک واژه کلی است که به انواع محصولاتی گفته می‌شود که روی سطوح و اجزای مختلف ساختمان اعمال می‌شوند. این سطوح ممکن است از مواد قابل‌ اشتعال یا غیر قابل‌ اشتعال ساخته شده باشند. هدف اصلی استفاده از پوشش‌ها، افزایش دوام مصالح و محافظت آن‌ها در برابر عوامل محیطی است.

رایج‌ترین کاربرد پوشش‌ها، به‌ ویژه در مورد چوب و فرآورده‌های چوبی، محافظت در برابر نفوذ آب و بخار آب است. این لایه‌ها با کاهش میزان جذب و دفع رطوبت، به پایداری ابعاد و طول عمر ماده کمک می‌کنند.

علاوه بر این، بسته به ترکیب شیمیایی و افزودنی‌های به‌ کار رفته، برخی پوشش‌ها می‌توانند مقاومت چوب و سایر مواد قابل‌ اشتعال را در برابر آتش‌سوزی به میزان قابل‌توجهی افزایش دهند.

ژل‌ها

یکی از نمونه‌های پوشش‌های حفاظتی، موادی هستند که معمولاً با عنوان ژل‌ها (Gel) شناخته می‌شوند. ژل‌ها پلیمرهای جاذب آب هستند که می‌توان آن‌ها را بر روی اجزای مختلف ساختمان اعمال کرد تا حفاظتی موقتی در برابر حرارت تابشی و یا تماس مستقیم شعله‌ها ایجاد کنند.

این ژل‌ها معمولاً به‌ صورت پاشش یا اسپری بر روی سطوح بیرونی ساختمان اعمال می‌شوند تا خطر سوختن مصالح و گسترش آتش کاهش یابد. با این‌ حال، از آنجا که آب جذب‌ شده در ساختار ژل به‌ تدریج تبخیر می‌شود، اثر حفاظتی آن‌ها صرف‌ نظر از این‌ که آتش در نهایت به محل برسد یا خیر ماهیتی موقتی دارد. به‌طور معمول، مدت زمان مؤثر باقی‌ ماندن این لایه در حدود چند ساعت است.

با توجه به محدودیت‌های فعلی عملکرد پوشش‌ها، توصیه می‌شود برای کاهش آسیب‌پذیری خانه‌ها در برابر آتش‌سوزی‌های جنگلی، بیش از هر چیز از راهبردهای اثبات‌ شده و پیشگیرانه از جمله طراحی ساختمان مقاوم در برابر نفوذ جرقه‌های آتش و ایجاد و نگهداری حریم ایمن و قابل‌ دفاع در اطراف خانه استفاده شود.

رنگ‌های اینتومسنت
یکی از نمونه‌های متداول پوشش‌هایی که در مواجهه با آتش عملکرد مقاوم‌تری از خود نشان می‌دهند، رنگ‌های اینتومسنت هستند. این رنگ‌ها پس از خشک شدن، لایه‌ای نازک به‌ صورت فیلم بر روی سطح ایجاد می‌کنند. هنگامی که پوشش اینتومسنت در معرض سطوح بالای حرارت تابشی یا تماس مستقیم با شعله قرار می‌گیرد، می‌تواند تا حدود ۲۰ برابر ضخامت اولیه فیلم خشک‌ شده خود متورم شود. این فرآیند منجر به تشکیل لایه‌ای متخلخل و عایق می‌شود که از اجزای قابل‌ اشتعال ساختمان در برابر حرارت محافظت می‌کند.

پوشش‌های اینتومسنت عموماً در کاربردهای داخلی مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این‌ حال، به‌ کارگیری آن‌ها در فضاهای بیرونی مستلزم احتیاط جدی است. بر اساس گزارش‌های منتشر شده از سوی محققان آزمایشگاه سازمان جنگل‌داری ایالات متحده، پوشش‌های مقاوم در برابر آتش در شرایط محیطی بیرونی از ماندگاری قابل‌ اطمینانی برخوردار نیستند و در نتیجه، نیازمند تجدید و اعمال مجدد در فواصل زمانی منظم خواهند بود.

در صورت انتخاب یک پوشش اینتومسنت، صرف‌ نظر از این‌ که آزمون‌های عملکردی آن پس از یک دوره مشخص هوازدگی تسریع‌ شده انجام شده باشند یا پس از دوره‌ای طولانی از هوازدگی طبیعی، تولید کننده موظف است مدارک و نتایج آزمون‌هایی معتبر ارائه کند که به‌ صورت مستند، بهبود عملکرد پوشش در برابر آتش را تأیید نمایند. با توجه به عملکرد نامطمئن این نوع پوشش‌ها در کاربردهای بیرونی، استفاده از آن‌ها برای انطباق با الزامات مندرج در فصل 7A کد ساختمان کالیفرنیا که مقررات ساخت‌ و ساز در مناطق مستعد آتش‌سوزی‌های جنگلی را تعیین می‌کند مجاز نیست.

منبع
وب‌سایت
سازمان جنگل‌داری وزارت کشاورزی ایالات متحده
وزارت کشور ایالات متحده
انجمن ملی جنگلبانان ایالتی